شاید شما هم تصور می‌کنید که دایناسورها هولناک‌ترین هیولاهای عجیب‌الخلقه و مرگبار زمین در دوران پیشاتاریخ بودند؛ اما جالب است که مادر طبیعت همیشه میزبان انواع و اقسام موجودات رعب‌آور بوده است. برای مثال، خوک دوزخی نمونه‌ای از این موجودات وحشت‌انگیز است که شاید هیچوقت دوست نداشته باشیم از نزدیک ببینیم.
خوک دوزخی چیست؟
موجوداتی که با عنوان «خوک‌های دوزخی» یا خوک‌های مرگ‌آفرین شناخته می‌شوند، همه از یک گونه‌ی مشترک و خاص نیستند. این اصطلاح به تعدادی از گونه‌های متعلق به خانواده‌ی علمی کامل‌دندانان (Entelodontidae) اشاره می‌کند. با وجود اینکه نام مستعار این گونه‌ها خوک است، در حقیقت حتی خوک واقعی هم نیستند.
خوک‌های دوزخی متعلق به گونه‌ی کامل‌دندانان بودند که اکنون منقرض شده است
خوک‌های واقعی متعلق به خانواده‌ی جداگانه‌ای هستند و با نام علمی خوک اهلی (Suidae) شناخته می‌شوند. خوک‌های دوزخی فقط از نظر ظاهری کمی شبیه خوک‌های اهلی هستند. در حقیقت، تحقیقات اخیر نشان داده است که احتمالاً خوک‌های دوزخی بیشتر از خوک‌های معمولی به گونه‌های اسب‌های آبی و آب‌بازسانان (مثلاً نهنگ‌ها) مرتبط بودند.
به‌گزارش آی‌اف‌ال‌ساینس، این حیوانات عجیب از گونه‌ی کامل‌دندانان که اکنون منقرض شده‌اند، بین ۳۸ میلیون تا ۱۹ میلیون سال پیش روی زمین زندگی می‌کرده‌اند و شواهد فسیلی نشان می‌دهد که این موجودات در سرتاسر نیم‌کره‌ی شمالی (آسیا، اروپا و آمریکای شمالی) پرسه می‌زدند. این گونه بین دوره‌های زمین‌شناسی ائوسن تا میوسن زندگی می‌کرد و می‌دانیم که تقریباً در حدود چه دوره‌ای از زمان منقرض شد؛ اما دلیل انقراضش همچنان ناشناخته باقی مانده است.
خوک‌های دوزخی چه شکلی بودند؟
خوک‌های دوزخی اصلاً حیوانات صمیمانه‌ای به نظر نمی‌رسیدند و احتمالاً آنقدرها هم شبیه خوک‌های معمولی نبودند. یکی از ویژگی‌های کلیدی دوزخی‌ها جمجمه‌ی بزرگ با صورت بلند بود. گونه‌های متعلق به خانواده‌ی سهمگین‌دندان یا دیودون (Daedon) دارای جمجمه‌هایی به طول حدود ۹۰ سانتیمتر بودند. همچنین کامل‌دندانان در آرواره‌های پایین دارای برآمدگی‌های استخوانی بودند و در داخل دهان دندان‌های پیشین و نیش بزرگی داشتند؛ بسیار شبیه به چیزی که در گوشت‌خواران وحشی امروزی دیده می‌شود.
دیودون غول‌پیکر و همه‌چیزخوار آرواره‌ی بزرگی داشت و آنقدر قوی بود که استخوان‌های حیوانات دیگر را خورد کند. دیودون در دوره‌ی میوسن تهدید بزرگی برای دیگر گونه‌ها به شمار می‌رفت. فسیل‌های بازمانده از این حیوان آثار زخم‌های بسیاری را در صورتش نشان می‌دهد؛ بدین معنی که این اقوام اسب آبی احتمالاً برای جفت و غذا با یکدیگر می‌جنگیدند.
حتی برخی‌از این گونه‌ها به‌طور وحشتناکی غول‌پیکر بودند. به عنوان مثال، وزن دیودون حدود ۹۰۰ کیلوگرم تخمین زده شده است. کامل‌دندانان از نظر ظاهری تقریباً شبیه به چاق‌ترین خرس‌های قهوه‌ای بودند. اما اگر این دو را با هم مقایسه کنیم؛ ظاهر خرس‌های قهوه‌ای به شدت دوستانه به نظر می‌رسد.
برخی دیگر از اعضای خانواده نیز کمی از بقیه کوچک‌تر بودند، اما با این وجود کوچک‌ترین خوک‌های جهنمی همچنان حدود ۱۵۰ کیلوگرم وزن داشتند. باز هم امکان ندارد که حیوانات کوچکی به حساب بیایند.
آیا خوک‌های غول‌پیکر واقعاً دوزخی بودند؟
ممکن است شکل ظاهری ترسناک خوک‌های دوزخی آن‌ها را مانند یک گوشت‌خوار وحشی نشان بدهد، اما یافته‌های مطالعات نشان می‌دهد که ممکن است این موضوع حقیقت نداشته باشد.
شواهد فسیلی نشان می‌دهد که خوک‌های دوزخی برخلاف نام مستعارشان همه‌چیزخوار بودند
مطالعات پیشین نشان داده بود که خانواده‌ی کامل‌دندانان، شکارچیان منفعت‌طلب جانوران گیاه‌خوار بزرگ بودند و دندان‌های آن‌ها (شبیه به کفتارها) برای خرد کردن استخوان مناسب بود؛ اما یافته‌های تحقیقات منتشرشده در اوایل سال جاری با این نظریه در تناقض است.
محققان در مطالعه‌ی منتشرشده الگوی ریزسایش دندان‌های فسیل‌های کامل‌دندانان ماگنوس (Entelodon magnus) را بررسی کردند؛ این گونه عمدتاً در اروپا یافت می‌شد. الگوی ریزسایش دندان‌ها رژیم غذایی همه‌چیزخواری مشابه رژیم گرازهای وحشی را نشان داد. ممکن است این حیوانات از ریشه‌ها و میوه‌ها تغذیه کرده باشند، اما احتمالاً برای گوشت لاشخوری می‌کردند.
یافته‌های مطالعه اصلاً بدان معنا نیست که خوک‌های دوزخی در صورت لزوم نمی‌توانستند بدجنس و وحشی باشند. تجزیه‌وتحلیل جمجمه‌های کامل‌دندانان شواهدی از علائم بهبودیافته‌ی گازگرفتن را نشان می‌دهد که به نظر می‌رسد توسط سایر کامل‌دندانان ایجاد شده باشد؛ یعنی ممکن است بر سر مسائلی مانند قلمرو، جفت یا غذا با یکدیگر درگیر شده باشند.
در کل، به نظر می‌رسد که خوک‌های دوزخی نه تنها خوک نبودند؛ بلکه حتی به اندازه‌ی بار معنایی لقب ترسناکشان دوزخی هم نبوده‌اند.
227227
